Dönmeyen diline değdirmedi tozlu gözyaşını.Kıvrıldı bir kenara,Devamlı ıslatılan yerlere kıvrılamadı,Dört duvar bir de yerden vurdu soğuk…Büktü boynunu, baktı yere…Bekledi çeyrek asır sonra nezaret hanenin penceresinden ışığını göreceği dünyayı…İçeriden tok bir ses geldi,“akıllandıysa bırakın deliyi”